Fourth and fifth stop --> Surfcamp and Byron Bay

Wauw! En dan is het ineens 13 mei. Dus natuurlijk weer tijd voor een reisverslag.

Na onze avonturen in Sydney zijn wij een week lang op Surfcamp geweest in Gerroa en WAUW, wat was dat vet. Eenmaal aangekomen op de camping waar we 4 nachten zouden blijven slapen kregen we een kleine introductie werden we ingedeeld in slaapkamers met ongeveer 6 personen per kamer. Nadat iedereen een bedje had en zijn spullen had weg gepakt was het tijd voor een lunch zodat we genoeg energie hadden voor onze eerste surfles! Dus we trokken onze wetsuits aan, liepen vol goede moed richting 'seven miles beach' en kregen daar onze surfboards toegewezen. Na wat instructies gingen we te water en dat viel toch behoorlijk tegen. Zo'n bord is klein, glad, instabiel en gewoon onmogelijk om op te staan. Gelukkig hadden wij toppers van instructeurs die ons hielpen op het bord te komen en zo beetje bij beetje ging het steeds ietsje beter.
De regels op Surfcamp waren vrij simpel, er was een strak tijdschema waaraan je je moest houden als je wilde surfen. We werden in twee groepen verdeeld en de ene dag moesten we om 7 uur ontbijten zodat we om 8 uur konden surfen en de volgende dag konden we uitslapen en om 9 uur ontbijten zodat we om 10 uur konden surfen. 'S avonds om 9 uur moest de muziek uit en om 10 uur moest iedereen die niet naar bed wilde, naar het strand om daar verder te kletsen, spelletjes te doen, of andere dingen te doen die mensen op het strand doen in het donker.

Eerst even een klein verhaaltje over onze nachtelijke avonturen op het Surfcamp:
De eerste nacht gingen we netjes om 10 uur slapen, want wij moesten om 7 uur ontbijten de volgende dag. Van surfen wordt je moe, dus wij gingen moe maar voldaan lekker in ons bedje liggen helemaal klaar voor een goede nachtrust. Het was warm en super benauwd en dus dat slapen was nog even lastig, maar doordat ik zo moe was kwam ik gelukkig toch in slaap. Totdat onze Franse kamergenoot besloot bomen te gaan omzagen. Ohgod, wat kon die vent snurken. Ik probeerde het niet meer te horen maar dat ging behoorlijk lastig, maar uiteindelijk ben ik toch weer lekker in slaap gevallen. Tot midden in de nacht, Mike mij wakker maakt met de mededeling dat hij niet kan slapen door het gesnurk van onze Franse kamergenoot. Hij werd helemaal gek en ik dacht, bedankt dat je mij dit nu verteld als ik lekker lig te slapen. Ik zei tegen Mike, ga lekker buiten in de hangmat slapen, het is toch warm genoeg. Maar helaas zei Mike, daar ligt de vriendin van de snurkende Fransman al in... Dus die vlieger ging niet op. Toen kwam ik op het briljante idee om maar muziek te luisteren, want daarmee hoorde Mike de snurkende Fransman niet en wel rustige muziek en dus kon hij vast goed slapen. Zo gezegd zo gedaan, Mike lag lekker te slapen met muziek en ik lag me klaarwakker dood te irriteren aan de snurkende fransman. Toen ben ik ook maar muziek gaan luisteren om zo het gesnurk niet meer te horen. Maar, na een wat onrustige en niet lekkere eerste nacht ging het surfen de volgende dag wel weer heerlijk! De snurkende Fransman had een eigen kamer gekregen omdat hij had aangegeven dat hij zijn hele kamer wakker hield en wij konden de rest van de week gewoon lekker slapen. Maar, helaas, omdat Mike zo ontzettend licht slaapt werd hij alsnog wakker van bijna elke ademhaling van onze kamergenoten, dus na twee nachten vroeg hij aan de crewleden of hij een eigen kamer kon krijgen. Dus zo gezegd, zo gedaan, lagen wij de derde nacht op een eigen kamer waar Mike eindelijk een goede nachtrust had gehad. De laatste nacht was erg gezellig. Iedereen had wat biertjes, er werd gekaart en gelachen. Allemaal heel erg leuk! Omdat wij de volgende dag alsnog om 9 uur op moesten vonden wij het om 1 uur wel een mooie tijd om richting onze privé kamer te gaan om lekker te gaan slapen. Daar aangekomen waren wij druk in gesprek over hoe gezellig de avond was geweest toen wij ineens 'I am so sorry!' uit de hoek van de slaapkamer hoorden komen. We keken allebei om en daar zagen wij twee naakte in elkaar verstrengelde lichamen op Mike zijn bed liggen. Mike had het nog niet helemaal door, maar ik duwde hem snel uit de kamer en zei iets in de trant van 'Oh mijn god, ze hebben seks in je bed' . Eenmaal buiten onze kamer dachten we, ja en nu? Mike had niet echt behoefte om uiteindelijke te gaan slapen in dat bed, maar we hadden ook niet echt een andere oplossing. Gelukkig was de keukenstaf nog wakker en die vroegen wat er aan de hand was. Ik zei dat ik dacht dat er een surfinstructeur met een meisje naakt in ons bed lag en daar was de keukenstaf helemaal van in shock. De keukenstaf maakte de manager wakker, want dit was toch wel een erg gekke situatie. Maar, uiteindelijk bleek het dat het geen surf instructeur was in Mike zijn bed, maar de jongen die de WC's schoonmaakte. Maar toch, dat maakte het voor ons niet minder ranzig. Wij kregen een nieuwe kamer met twee schone bedjes en die jongen die normaal de wc's schoonmaakte werd de volgende ochtend met een busje terug naar Sydney gebracht, want hij was ontslagen. Blijkbaar is het niet toegestaan om met klanten de lakens te delen. Wij vonden dit echt te hilarisch, dus ik vond dit wel een belangrijk verhaal om met jullie te delen!

Verder gebeurde er overdag niet erg veel naast het surfen. De eerste twee dagen was de zee erg rustig en de golven erg goed voor ons als beginners. Niet te hoog, niet te sterk maar gewoon mooi. Maar dat veranderde toen het dinsdag avond begon te waaien en te stormen. Woensdag was de zee erg ruig en de golven waren hoog, krachtig en heel er veel en snel achter elkaar. Dus het werd al moeilijker voor ons om te surfen, maar we gaven de moed niet op natuurlijk! Op donderdag was het weer prachtig en toen we in de zee lagen, zagen we in de verte een mega onweersbui aankomen! Langzaam kwam de bui dichterbij en we zagen op land behoorlijk wat flitsen en donderen. Ik heb niet veel verstand van surfen, van onweer of van bliksem. Maar mijn logische verstand zei wel dat in de zee op je surfbordje niet de meest veiligste plek was tijdens een onweersbui. Maarja, onze instructeurs waren maar al te enthousiast over de onweer en de bliksem en zagen geen reden voor paniek, dus waarom zou ik me zorgen maken.. (ahum) Toen na 10 minuten surfen de bliksem wel heel dichtbij op het strand insloeg (ik zag het! Ohgod, nog nooit van zo dichtbij bliksem gezien) staken toch alle instructeurs twee vuisten in de lucht (het signaal dat we zo snel mogelijk het water uit moeten). Dus wij snel het water uit, spullen weg gebracht en weer terug naar de camping. De volgende dag was het gelukkig weer mooi weer om te surfen en hebben we een lekkere laatste surf dag gehad.

In totaal hebben we 8 surflessen gehad waar we bij elke les iets nieuws leerden; opstaan, gas geven en remmen, bochtjes maken, ideale surfcondities, hoe surf je op gebroken en ongebroken golven, timen, stromingen en golven. Als je dit dus zo hoort, zou je zeggen dat wij wel redelijk konden surfen na deze week. Dat is ook wat wij dachten, maar helaas, niets bleek minder waar... Die nacht vertrokken we met de nachtbus van Sydney richting Byron Bay. Wat 777 kilometer noordelijker ligt. Na een busrit van een goede 12 uur waren we eindelijk in Byron Bay en kon ons surf avontuur hier verder gaan. Voor de komende twee dagen hadden we surfspullen en konden we Byron Bay eens laten zien wat we geleerd hadden op Surfcamp.

Nou zal ik je even wat uitleggen over Byron Bay. Byron Bay is zegmaar de plek om heen te gaan als je op surfvakantie wil. Je kan het vergelijken met Oostenrijk voor de wintersporters alleen dan is Byron Bay voor de surfers. Dus.. Daar kwamen we dan met onze 5 dagen ervaring en onze surfbordjes. Staan op de borden lukte niet, het was superdruk in het water en je werd helemaal gek van de 8 jarigen die je als een malle voorbij surften op de golven. Geen succes dus, maar het was wel leuk!

Byron Bay is een heel klein dorpje wat je denk ik (alleen) met de grootte van Overdinkel kan vergelijken. Het is erg gezellig, er hangt een heerlijke sfeer en de mensen zijn heerlijk. Op elke hoek van de straat staan wel straatartiesten, die heel erg goed zijn, en elk weekend zijn er allemaal verschillende evenementen in dit dorp. Mike en ik voelden ons hier direct thuis en daarom besloten we dat we hier wilden gaan werken voor een tijdje.

Zo gezegd, helaas niet zo gedaan. Mike vond snel werk als een schilder en kon daar gelukkig snel aan de slag om zo een beetje geld te verdienen. Maar ik daarentegen had minder geluk. Iedereen in Byron Bay zoekt werk, of dat gevoel had ik in ieder geval. Ik printte mijn CV uit en liep, voor mijn gevoel kansloos, langs alle restaurantjes en koffietentjes om zo te hopen dat ze iemand nodig hadden. Na anderhalf week vonden we een mooi huis, waar we nu een kamer huren. Hier wonen we samen met 5 anderen, een ander koppel en 3 Chileense meisjes. Het huis is heerlijk ruim, dichtbij het centrum en het strand en we hebben lekker ons eigen plekje. Het meisje dat voor ons in onze kamer woonde, werkte als housekeeper in Byron Bay en haar baas zocht nog iemand als vervanger voor haar, dus via haar vond ik gelukkig een baantje voor een aantal uur per week! Het begin was er!
Op 7 april zijn we in het huisje gaan wonen en daar wonen we nu dus alweer een maand! We hebben het erg gezellig met het andere koppel, maar verder waren we wel ineens behoorlijk afgezonderd van de mensen. Na een week op het Surfcamp en twee weken in hostels tussen alle mensen te hebben gezeten, waar je constant mensen ontmoet en iedereen open staat voor het ontmoeten van nieuwe mensen, waren we nu ineens behoorlijk ‘alleen’. Dat was echt heel erg wennen in het begin.
Als je mensen over reizen hoort, hoor je alleen de geweldige verhalen! Maar ik ben er ook wel achter gekomen dat reizen niet altijd zo fantastisch is als mensen zeggen. Ik heb het ontzettend naar mijn zin gehad overal, maar ik had duidelijk een geromantiseerd idee over reizen. Ik dacht, je ontmoet constant mensen, maakt vrienden voor het leven, je maakt de meest mooie dingen mee en je hebt nooit een slecht moment. Niet dat ik het nu niet naar mijn zin heb! Maar in het begin dat ik hier woonde voelde ik me toch niet echt thuis. Het lukte me niet om een extra baan te vinden om meer uur te maken, want we zijn hier uiteindelijk toch om te sparen en dat lukte niet met die paar uur per week. Mike zijn baan als schilder bleek ook maar voor korte duur helaas, dus hij had ook geen baan. De huur liep gewoon door, ons geld raakte op. Maar gelukkig, na een paar rottige dagen, vond Mike een fulltime baan op een noten boerderij in de buurt, vond ik een extra baan in een Juicebar in het dorp en waren die zorgen gelukkig weg! Daarnaast heb ik ook wat super leuke meiden ontmoet dus ik voel me gelukkig weer helemaal thuis hier in het prachtige Byron Bay!

Maar het is bizar, hoe snel je dingen als vanzelfsprekend gaat zien. We staan er soms niet helemaal meer bij stil dat we in Australië wonen, in het prachtige Byron Bay en dat we hier regelmatig om 5 uur de wekker zetten om bij zonsopgang te gaan surfen, hoe vet is dat!

Onze planning is nu om hier de komende 2 a 3 maanden te blijven wonen en werken om zo onze spaarrekening weer lekker aan te vullen. Daarna willen we heel erg graag omhoog rijden richting Cairns en stoppen bij alle leuke plekken die we onderweg tegenkomen. Oh!! En daarnaast, groooooooots nieuws!! Mike en ik hebben onze eerste auto gekocht!! En niet zomaar een auto, maar een prachtige Holden Frontera V6 met 4WD. Hoewel ik weet dat jullie misschien denken dat het niet de mooiste is, is het voor ons net als onze baby, blind door liefde vinden we hem prachtig! Dus, nu we een auto hebben kunnen we gelukkig heerlijk rondrijden en zijn we een stuk flexibeler met wat we in onze vrije tijd kunnen doen! Dat zal onze tijd hier ook een stuk leuker gaan maken en we hebben ontzettend veel zin in de komende periode!

We gaan er een ontzettend mooie tijd van maken en we zullen ervan gaan genieten! Hopelijk hebben jullie weer genoten van onze avonturen en we zullen snel weer wat van ons laten horen!

Heel veel liefs en heel veel knuffels!
M&M